Nog even en dan is het zover.

Nog heel even en dan begint een trip die eigenlijk geen enkele andere lading had dan 'alleen' zijn. Inmiddels is het groter en meer geworden dan ik had verwacht. Maar misschien moet dit ook gewoon zo zijn, misschien was dit al jaren iets wat op mijn pad zou komen. Inevitable, zoals ze het zo mooi kunnen zeggen in het Engels, onvermijdelijk. Ik moet aan twee boeken denken, Siddartha en een Tijger valt aan. De eerste is van Herman Hesse de tweede is van Mochtar Lubis. Twee boeken die mijn leven gestuurd hebben en die ik nooit ben en zal vergeten. Wat hebben een Duitstalige Zwitser en een Indo met elkaar gemeen? Ik denk dat voor mij geldt dat zij de essentie van het woord, de zin en het verhaal weten op te schrijven. Natuurlijk is dat geen objectieve waarneming maar daar gaat het nu ook niet om, het gaat nu even over mij, over wat ik voel en denk, wie ik ben, wat ik doe en wat ik wil. Het gaat nu over een Nederlands, Afrikaanse Indo, en dat alleen is al gecompliceerdt genoeg, ;-).

Nu ik op het punt sta te vertrekken realiseer ik mij dat ik niet vaak, niet veel alleen ben geweest en sinds mijn eerste en laatste 'eenzame' trip naar Noorwegen is dat een gemis. Het is een gemis om weer even kennis te kunnen maken met mezelf om even te luisteren naar wat ik mijzelf te vertellen heb, of juist niet. In de wereld zoals ik die ken is er altijd wel iemand die mijn naam roept, die me nodig heeft die iets van mij wil. Dat is niet erg maar het is zo'n vanzelfsprekendheid dat ik er ben! We, ik, zijn geneigd veel als vanzelfsprekend te ervaren, erop te reageren, te benoemen, te ruiken, te horen of te zien. Het is alsof ik ondergedompeld wordt. Ik doe daar zelf net zo hard aan mee, laat ik genoeg zien hoeveel ik van Aparna hou en mijn kinderen? Laat ik genoeg zien hoeveel ik mijn collega's waardeer? Laat ik genoeg zien dat ik mijn buren echt kei lief vind? Ga zo maar door.

Hoe dan ook ik heb daar genoeg om niet(s) te doen en genoeg om over me heen te laten komen.

Tot snel,